Γόνιμοι άνθρωποι στις άγονες γραμμές ...

 Γράφει ο Μανόλης Δημέλλας

Έλεγα παλιά για την “άγονη γραμμή” και τα μάτια των συνομιλητών μου αγρίευαν, σμίγαν τα φρύδια, ψέλλιζαν για μοναχικά νησιά.
Σήμερα που πήρα το βαπόρι είδα πολλούς να με κρυφοζηλεύουν.Έχω τόπο που με κρατά, αυτές τις παρά-ξένες ώρες.
Το πλοίο το λένε Πρέβελη, και δεν θυμίζει ούτε μια στιγμή τους σκυλοπνίχτες του παρελθόντος. Εντάξει, θα πείς τρεις δεκαετίες κουβαλά στην πλάτη του δεν θα το βγάλεις και κρουαζιέρα. Ναι, μα δεν λες που ακόμη μπορώ να ταξιδεύω για Δωδεκάνησα
.Μα μέσα σε όλη αυτή την καταστροφολογία, που ώρες ώρες θυμίζει φίλμ νουάρ, του βαποριού η μπουρού ακόμη δουλεύει .
Είναι οι 70 ναυτικοί που κάνουν λειτούργημα. Θα πεις, τα παραλές, ναι μα έλα που αν έχει θάλασσα και λάχει το πλοίο να μην δέσει γάλα δεν έχει , είναι βιωματική εμπειρία και αν δεν το ζήσεις το αφήνεις στον άνεμο.
 Λοιπόν, αυτό το πλοίο δεν έχει χάσει λιμάνι από το Φλεβάρη. Ένα βαπόρι μονοτίμονο με εξωστρεφείς προπέλες. Ούτε που έκανε για αυτό το δρομολόγιο.
 Το παράδώσανε στον καπετάνιο, δεν του βάλαν όρους ούτε και βύσματα σε διάφορες θέσεις για τρικλοποδιές.
 Μια κουβέντα μοναχά: να πάει το πλοίο στους προορισμούς του. Με όποιο κόστος με όποια επιλογή του κυβερνήτη.
 Κάπως έτσι δεν κάμανε και με τον καινούριο πρωθυπουργό; ή όχι; Ο καπετάν Διαμαντής. Είπα και εγώ πως θα δώ κανέναν βαρύ, άγριο ναυτικό. 
Αντί για γαλόνια φορά την εμφάνιση του ολυμπιακού, με το σκουλαρίκι στο αυτί, το κρυμμένο τατουάζ και την ρεθυμνιακή μπύρα στο χέρι. Ο τύπος το κουμαντάρει για πλάκα, είναι σαν να παίζει επιτραπέζιο.
 Μπαίνει στα μέσα λιμάνια, τα δύσκολα, τα αντρίκια, και με το 140 μέτρα βαπόρι απλώνει το χέρι από την γέφυρα και κόβει στις στροφές Μάραθα, από τους γύρω βράχους. Δεν είναι μύθος, ούτε και πολιτικός που μαζεύει ψίφους. Έχει μια ιδιότροπη συναισθηματική νοημοσύνη.

 Σε αυτό το δρομολόγιο μια μάνα τουδωσε ραβασάκι για τον γιο της το βγάζει, μου το δείχνει σχεδόν δακρύζει, πως να μην πιάσω λιμάνι να μην κατεβάσω καταπέλτη κι ας έχει και 9 μποφόρ; Τι θα απογίνουν τα γεροντάκια, που αν δεν περάσω νιώθουν απόκληροι του κόσμου; Όσο για το πλήρωμα, που απλήρωτο αγόγγιστα συνεχίζει, είναι που έρχεται στο φιλότιμο. Μαθαίνει τι περνά η χώρα, αφουγκράζετε, ανοίγει δρόμο μέσα στην θάλασσα, φέρνει τον κόσμο πιο κοντά.

Παρόλα αυτά, είναι πολλές οι κατηγόριες για τα πλοία της γραμμής, αναμονές και καθυστερήσεις, ένα σωρό ανατροπές σε ταξίδια που άλλοι τα σχεδιάζουν μήνες ενώ για κάποιους είναι καθημερινή επιβίωση. Ψαχνούμε να βρούμε λύσεις σε μια δύσκολη καθημερινότα, παλεύουμε με ανύπαρκτα πρότυπα μα είναι γύρω μας όλοι εκείνοι που με τον τρόπο τους, αθόρυβα, απλώνουν το χέρι και μάς τραβούν πιο ψηλά. 

Η φαμίλια του πλοίου της άγονης γραμμής δείχνει το δρόμο. Κοινό μυστικό στην ομάδα είναι η ηγεσία της που είναι μπρόστα σε όλα τα δρώμενα. 
Το ταξίδι έγινε μάθημα ζωής, αλήθεια πόσοι από τους πολιτικούς πατέρες μας θα πρέπει να ταξιδέψουν στην άγονη, να πάρουν λίγη ναυτοσύνη, να γίνουν οι ίδιοι πιο γόνιμοι. Ένα μάθημα με τον πλοίαρχο, ένα καφέ με το πλήρωμα στα αμπάρια της μηχανής ίσως θυμίσει κάτι από το παρελθόν μας, μάς μάθει να περπατάμε με μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και να μας χαρίσει λίγο καθάριο, θαλασσινό φώς που έχουμε τόσο ανάγκη.
 Υ.Γ. Το Πρέβελη είναι της εταιρίας ΑΝΕΚ. Εκτελεί δρομολόγιο στο κεντρικό αιγαίο στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα.
ΠΗΓΗ:http://kassosnews.blogspot.com/2012/01/blog-post_23.html

Κατηγορία: Ναυτιλία, ΠΡΟΣΩΠΑ